Królik holenderski to mała rasa wywodzącą się i wyhodowana w Holandii. Należy do najstarszych ras królików należących do futerkowych normalnowłosych. W Polsce hodowana jest naprawdę amatorsko, a to ze względu na trudy z nią związane. Dowiedz się, jak wygląda królik holenderski, jakie wady są u niego dopuszczalne, a które nie.
Królik holdenderski – ogólna charakterystyka
Królik holenderski ma wiele odmian barwnych i posiada bardzo wyraźny, charakterystyczny wzór. Przednia część ciała jest biała, natomiast tylna – kolorowa (inna w każdej odmianie barwnej). Tylne nogi powinny być zakończone białymi 3-5 cm skarpetkami (butami). Uszy i czubek głowy powinny być zabarwione na taki sam kolor jak w tylnej części ciała królika. Warto dodać, że występuje także królik miniaturka rasy holendrskiej.
Jak wygląda królik holenderski?
Ma harmonijną budowę, podobnie jak królik kalifornijski. Grzbiet jest walcowaty i krępy. Głowa mocno osadzona na króciutkiej szyi, przy tym szerokiej. Z kolei u samic głowa jest nieco mniejsza.
Uszy królika są duże i zaokrąglone. Mięsiste, prawidłowo osadzone, zaokrąglone przy końcach, a ich długość to od 9 do 10 cm.
Króliki holenderskie mają krótkie kończyny, prosty ogon, który leży blisko ciała. Samice królików są wyraźnie delikatniejsze od samców, brak u nich podgardla.
Sierść powinna być gęsta, jedwabista i puszysta, oraz wyróżniać się połyskiem. Długość włosów pokrywowych powinna wynosić ok. 2,5 cm. Waga dorosłego osobnika to 2,25 do 3,25 kg. Jest więc znacznie cięższy niż lew miniaturka.
Futro na grzbiecie królika holenderskiego jest dwukolorowe. Przednia część ciała jest biała, natomiast tylna kolorowa. Uszy i wierzch głowy również kolorowe (w tym samym kolorze co tylna połowa ciała). Kolorowe plamy mieszczące się z obydwu stron głowy powinny posiadać kształt owalny i zakrywać oczy.
Plamy sięgają aż do szyi. Z przodu głowy ta rasa królików ma białą blagę, która wyostrza swój punkt między uszami. Króliki holenderskie mają białą powłokę włosów na każdym skoku. Nazywa się ją mankietami, które zazwyczaj są długości około 3 do 5 cm. Przednie łapki są białe. Linia oddzielająca kolorowe futro od białego na grzbiecie królika musi być równa, dobrze zaznaczona i przebiegać prosto przez środek grzbietu.
Jakie wady u królika holenderskiego są dopuszczalne?
Niezbyt harmonijna budowa ciała, gdy głowa i szyja są wydłużone, z lekko zaznaczonym podgardlem u samic. Uszy są delikatne, mają słabe owłosienie, długości od 10 cm do 12 cm. Włosy krótkie i sprężyste. Możliwe są niewielkie rozbieżności w długości włosów pokrywowych w stosunku do długości standardowej i mogą wynosić 2,5 cm.
Niewielkie zażółcenie w białej części okrywy także jest dopuszczalne. Tak samo zbyt kontrastowa barwa okrywy pomiędzy częścią grzbietową a brzuszną. Linia oddzielająca biel od pigmentu lekko przesunięta także może występować. Na białych częściach mogą pojawiać się ząbkowania lub krótsze niż normalnie tzw. mankiety na skokach.
Dopuszczalne są odchylenia nieznaczne w kolorze włosów podszyciowych w kolorowej części i pokrywowych, a także pazurów i oczy w stosunku do standardowego wzorca tej rasy.
Jakie wady u królika holenderskiego są niedopuszczalne?
Waga poniżej 2 kg bądź powyżej 3,5 kg. Widoczne odchylenia od normy w zakresie kształtu ciała i głowy (delikatna i wydłużona talia, kolczasta głowa, długa szyja). Cienkie uszy, dyndające, o długości powyżej 12 cm. Długie nogi, wydatne podgardle.
Włosy rzadkie i mało elastyczne. Duże odchylenia długości okrywy włosowej poniżej długości standardowej, która wynosi 2,5 cm. Widoczne żółte przebarwienia, zabrązowienie na białej części futra. Niewyraźny rysunek głowy. Zbyt duża lub zbyt mała pigmentacja na głowie.
Słabo widoczny na głowie klin o białej barwie, sięgający do nasady uszu. Na ciele część kolorowego futra jest przesunięta do przodu. Pomiędzy kolorami futra znajduje się mocne ząbkowanie rozdzielające kolory. Na nogach nie ma mankietów. Duże zróżnicowanie kolorystyczne włosów pokrywowych i podszyciowych w stosunku do wzorca rasy. Inna kolorystyka oczu i pazurów niż standardowa.
